Διαμαντής – Αλέξης: Δυο θύματα της ίδια κοινωνίας

Περιμένουμε μια συγγνώμη από αυτούς που ευθύνονται…

Αλέξης: μαθητής, ετών 15. Διαμαντής: αστυνομικός ετών 21.
Δυό παιδιά, της Ελληνικής κοινωνίας που δημιούργησαν παλαιότερες γενιές.
Παιδιά νέα με όνειρα και ελπίδες.
Δυο παιδιά, που το αύριο σταμάτησε στο σήμερα με μία σφαίρα, από ένα χθες για το οποίο δεν ευθύνονται. Για ένα χθες που μάχονταν και οι δυο από άλλο μετερίζι.
Ο Αλέξης, νεαρός μαθητής, έβλεπε να σβήνουν ένα – ένα τα όνειρά του. Οι σπουδές, σε αναντιστοιχία με την αγορά εργασίας. Η αγωνία για το μέλλον, ορθώθηκε μπροστά στο όπλο ενός ανεγκέφαλου αστυνομικού. Ο θάνατός του φυτίλι, που πυροδότησε το δυναμίτη της εξέγερσης. Μαθητές, χωρίς κουκούλες, εναντιώθηκαν απέναντι στην κοινωνία του ρουσφετιού, του δήθεν, στην «πελατειακή μας δημοκρατία». Στην κοινωνία που σφυροκοπά τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων παιδιών. Η κοινωνία της βιτρίνας.
Από την άλλη, ο 21χρονος αστυνομικός Διαμαντής. Ένα ακόμη παιδί της γενιάς των 700 ευρώ. Καλός μαθητής, αλλά προτίμησε την αστυνομία για να αποκατασταθεί επαγγελματικά.
Δεν προτίμησε τα τηλεπαιχνίδια για την επαγγελματική του αποκατάσταση.
Και τους δυο όμως τους σταμάτησαν οι σφαίρες.
Σφαίρες που πρέπει να γίνουν οβίδες χτυπώντας τις ψευτοαξίες, τις δήθεν ευκαιρίες.
Τα δυο περιστατικά, πρέπει να γίνουν οι σφαίρες που θα διακόψουν την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, των θεσμών και των αξιών.
Η βία δεν είναι λύση. Ούτε τα σπασμένα καταστήματα αλλάζουν την κοινωνία, ούτε η τρομοκρατία νομοθετεί. Χρειάζεται ψυχραιμία και ειλικρίνεια. Και σίγουρα μια συγγνώμη από όσους ευθύνονται για την κοινωνία της αρπαχτής που δημιούργησαν.


Κώστας Λαλένης

Περιστέρι 7.1.2009