Η σημερινή κυβέρνηση είναι ανίκανη και αδύναμη να λύσει το πρόβλημα της παιδείας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Στάμου Αδάμ

Μέλους του Δ.Σ Συλλόγου Δασκάλων Νηπιαγωγών Περιστερίου.
Διευθυντού του 6ου δημοτικού σχολείου Περιστερίου













Πως θα χαρακτηρίζαμε την κατάσταση στο
χώρο της παιδείας σήμερα;
Η παιδεία χαρακτηρίζεται και είναι ένας χώρος
δυναμικός και συνάμα δυνητικός. Στην εποχή
μας δε, την εποχή των διαρκών αλλαγών,
που η γνώση παράγεται και υποβαθμίζεται με
ταχύτατους ρυθμούς, απαιτούνται διαρκείς αναδιαρθρώσεις,
μεταρρυθμίσεις και δομικές
αλλαγές. Όλα αυτά όμως απαιτούν πολιτική
βούληση που εκ του αποτελέσματος φαίνεται
ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει. Δεν είναι
δε τυχαίο ότι αν εξετάσουμε διαχρονικά την
υπόθεση παιδεία στη χώρα μας, θα δούμε ότι
καμιά συντηρητική κυβέρνηση παρά τις πομφολιγώδεις
προεκλογικές εξαγγελίες της δεν
είχε στις προτεραιότητες της την υπόθεση παιδεία.
Σήμερα, οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία
μειώνονται ( 3,02% επί του ΑΕΠ από 3,64% το
2004,πράγμα που σημαίνει 1,2 δις περίπου ευρώ
λιγότερα) με αποτέλεσμα ο οικογενειακός
προϋπολογισμός να επιβαρύνεται και τα εμπόδια
για την εκπαίδευση των παιδιών που προέρχονται
από αδύνατα οικονομικά στρώματα και
δεν μπορούν να «αγοράσουν» υπηρεσίες από
την ιδιωτική εκπαίδευση να ορθώνονται συνεχώς.
Συνάμα τα προγράμματα σπουδών παραμένουν
αναχρονιστικά σε όλες τις βαθμίδες και όποια
προσπάθεια γίνεται δεν είναι τίποτα περισσότερα
από ασπόνδυλα κατασκευάσματα που στοχεύουν
στο περιτύλιγμα και όχι στην ουσία.
Συνοψίζοντας στο ερώτημα σας, θα λέγαμε ότι
η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης κινείται
στη λογική των άκρατων νεοφιλελεύθερων απόψεων
και μάλιστα στην ακραία μορφή τους,
με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των κοινωνικών
παροχών (παιδεία, υγεία, ποιότητα ζωής) και
την αύξηση των ανισοτήτων.
Τι νομίζετε ότι χρειάζεται για να βρεθεί η παιδεία
στην πραγματική της διάσταση;
Η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της
παιδείας προϋποθέτει βαθιά και ουσιαστική μεταρρύθμιση.
Το σημερινό τέλμα που στην πράξη
υποβαθμίζει συνεχώς το σχολείο, πανεπιστήμιο
είναι ο υπ’ αριθμόν ένας κίνδυνος δημιουργίας
μιας χαοτικής κατάστασης, ενός
φαύλου κύκλου, εναρμονισμένου στην ατέρμονη
βερμπαλιστική λογική της Κυβέρνησης.
Η προοδευτική πρόταση για μεταρρύθμιση στην
παιδεία οφείλει να στηρίζεται σε δυο αδιαίρετους
άξονες που προωθούνται συγχρόνως:
ποιοτικές αλλαγές και χρηματοδότηση. Χωρίς
αλλαγές η χρηματοδότηση είναι ανέξοδη σπατάλη.
Χωρίς χρηματοδότηση, οι αλλαγές καταλήγουν
κενές περιεχομένου και οι πολιτικές
προθέσεις αναξιόπιστες. Χαρακτηριστικό δείγμα
αναξιοπιστίας δεν μπορεί να είναι τίποτε
άλλο από τη σημερινή κυβέρνηση οποία και τη
χρηματοδότηση μειώνει και την ποιότητα απαξιώνει.
Η σημερινή κυβέρνηση είναι ανίκανη και αδύναμη
να λύσει το πρόβλημα της παιδείας. Δεν
είναι ούτε στις προθέσεις της, ούτε στις προτεραιότητες
της, ούτε στα προτάγματά της. Απαιτείται
λοιπόν άμεσα η αλλαγή, γιατί όσο παραμένει
τόσο συσσωρεύονται τα προβλήματα
και υπονομεύεται το μέλλον της χώρας,
Ποια είναι τα κυριότερα προβλήματα της παιδείας
στο Δήμο μας και πως τα αντιμετωπίζει
η σημερινή Δημοτική Αρχή.
Ο κάτοικοι του Δήμου μας όπως είναι γνωστό
σε όλους, ανήκουν στα μεσαία και ασθενέστερα
οικονομικά στρώματα. Το Περιστέρι ήταν ανέκαθεν
μια εργατούπολη που κατοικήθηκε από
τους ξεριζωμένους τις Μικρασιατικής καταστροφής
και εσωτερικούς οικονομικούς μετανάστες.
Αξιώθηκε όμως να έχει Δημοτικές
αρχές με όραμα και αγωνιστική διάθεση για
την παιδεία, έτσι ώστε «τα παιδιά του» να έχουν
περισσότερες ευκαιρίες για μια καλύτερη
παιδεία και ένα καλύτερο μέλλον. Στα χρόνια
αυτά δημιουργήθηκαν πολλά νηπιαγωγεία
και σχολεία και στις δυο βαθμίδες της εκπαίδευσης
έτσι ώστε να υπάρχει κατάλληλη κτιριακή
υποδομή.
Η τωρινή Δημοτική Αρχή δυστυχώς δεν έχει
ούτε διάθεση ούτε σχέδιο που να στοχεύει στην
περαιτέρω αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Το μόνο που κάνει είναι να κοιτάζει
τον ίσκιο της και να περιστρέφεται γύρω
από αυτόν.
Καμιά μέριμνα ούτε προγραμματισμός υπάρχει
για τη δημιουργία νέων σχολείων σε περιοχές
που αυξήθηκε ο πληθυσμός, (Χρυσούπολη, Κηπούπολη)
με αποτέλεσμα οι υπάρχουσες κτιριακές
υποδομές να μην επαρκούν και τα τμήματα
των σχολείων να είναι υπερπληθωρικά.
Τα Νηπιαγωγεία στεγάζονται ακόμα σε αίθουσες
των Δημοτικών Σχολείων. Οι υπάρχουσες
κτιριακές υποβαθμίζονται λόγω τις κακής συντήρησης.
Υπάρχουν σχολεία που δεν έχουν
καθόλου συντηρηθεί από τότε που παραδόθηκαν.
Η υλικοτεχνική υποδομή είναι απαρχαιωμένη.
Στην εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης τα περισσότερα
σχολεία δεν έχουν εργαστήρια Ηλεκτρονικών
Υπολογιστών. Και πρέπει να ξέρουμε
ότι αυτά δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα,
γιατί σήμερα ο υπολογιστής είναι
το κατ’ εξοχήν γνωστικό εργαλείο που προάγει
τη μαθησιακή διαδικασία και κάνει αποτελεσματικότερο
το έργο του εκπαιδευτικού. Οι
μαθητές είναι «Τεχνολογικά Αγράμματοι» και
λειτουργικά ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις
σύγχρονες προκλήσεις με αποτέλεσμα να οδηγούνται
στο περιθώριο. Αποτέλεσμα της περιθωριοποίησης
είναι η αύξηση της παραβατικότητας
και η κοινωνική διαταραχή.
Ακούσαμε για «Πράσινα Σχολεία» που δυστυχώς
γίνανε Πράσινα άλογα, γιατί ο αύλειος χώρος
των σχολείων μόνο πράσινο δεν έχει. Τα
σχολεία μας είναι «αφιλόξενα» για τα παιδιά
και μπουντρούμια για τη γειτονιά.
Τι πρέπει να γίνει;
Αν θέλουμε να αναβαθμιστούμε πολιτιστικά και
πνευματικά ως Δήμος δεν πρέπει να κινούμαστε
στη ρωμαϊκή λογική του άρτου και θεάματα
και αυτό να το βαφτίζουμε πολιτισμό. Αντί
να ανακατασκευάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι τις
πλατείες, αντί να ξοδεύουμε τεράστια ποσά για
αμφιβόλου ποιότητας παραστάσεις που πολλές
φορές προσβάλλουν την πολιτιστική κουλτούρα
και αισθητική των κατοίκων, πρέπει να επενδύσουμε
στο σχολείο και στον πολιτισμό στη
γειτονιά. Πρέπει να μετατρέψουμε τα σχολεία
παραγωγικά κύτταρα, κυψέλες πολιτισμού.
Χρειάζεται να δημιουργήσουμε σχολεία φιλόξενα
στα παιδιά μας, με χώρους που προδιαθέτουν
για δημιουργία και όχι χώρους «φυλακές
».
Χρειάζεται νέα μελέτη και σχεδιασμός για τη
δημιουργία νέων σχολικών μονάδων καθώς και
για την συντήρηση των υπαρχόντων.
Πρέπει να δημιουργήσουμε στο Δήμο υπηρεσίες
υποστήριξης της οικογένειας και του μαθητή
που θα συνεργάζονται άμεσα με τα σχολεία
και θα λύνουν προβλήματα προσαρμογής
και παραβατικότητας.
Τι νομίζετε για να σας αναφέρω δυο παραδείγματα
ότι θα στοίχιζε στο Δήμο να μπορεί να
παρέχει δωρεάν διαδύκτιο στους μαθητές; Πόσο
νομίζετε θα ήταν το κονδύλιο να επανδρωθούν
όλα τα σχολεία με ηλεκτρονικούς υπολογιστές;
Ελάχιστα μπροστά σε αυτά που δαπανούνται
άσκοπα.
Η παιδεία, η υγεία, ο πρωτογενής πολιτισμός,
το περιβάλλον και η ποιότητα ζωής είναι η κυρίαρχοι
άξονες, οι ράγες του τρένου της τοπικής
ανάπτυξης που πρέπει να κινείται μια σύγχρονη
Δημοτική Αρχή.
Βλέπετε εσείς να γίνεται τίποτα από αυτά; Γιατί
αν γίνονται και δεν τα βλέπουμε, σημαίνει ότι
ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Μάλλον
όμως το αντίθετο συμβαίνει.