Κοινωνική έκρηξη - ημέρες οργής

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Στην χώρα μας εδώ και καιρό σοβεί μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική κρίση.
Ωστόσο κανείς από αυτούς που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης δεν φρόντισε να την αποκωδικοποιήσει αντίθετα με τις ενέργειές τους την τροφοδότησαν.
Στις αιτίες της κρίσης περιλαμβάνονται, ένα κράτος που δεν τηρεί το ίδιο τους νόμους του, μια κοινωνία που ανέχεται την παραβίαση κάθε είδους κανονισμού μια νεολαία που έχει χάσει την εμπιστοσύνη στα στοιχειώδη της καθημερινότητας.
Σκάνδαλα υποκλοπών, που δεν υπάρχει διαλεύκανσή τους, ανίεροι άνθρωποι του κλήρου που «παίζουν» με κρατική γη που εξοπλίζουν τα μοναστήρια τους μετατρέποντάς τα σε πρότυπα πολυεθνικών εταιρειών, γραφειοκράτες που περιμένουν χρηματικά δώρα για συνηθισμένη παροχή υπηρεσιών, πολιτικοί που παίρνουν μίζες σε κρατικά συμβόλαια, δήμαρχοι που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα για ίδιο όφελος.
Όλα γίνονται και όλοι ξέρουν αλλά “σφυρίζουν” αδιάφορα.
Οποιος ζητά δουλειά στο δημόσιο, σ αυτήν την « πελατειακή δημοκρατία» ,πρέπει να ξέρει τους κατάλληλους πολιτικούς για να ανοίξουν οι πόρτες. Οποιος όμως μένει απέξω χάνει την πίστη του σε ένα στοιχειωδώς δίκαιο κράτος.
Σε καμιά χώρα της Ευρώπης οι νέοι δεν έχουν να διανύσουν τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες τους και στην πραγματικότητα όσο στην Ελλάδα.
Η ανεργία των νέων μεγαλώνει ταχύτατα ,ακόμη και τα πανεπιστημιακά πτυχία δεν αποτελούν διαβατήρια για εύρεση εργασίας ώστε πολλούς πτυχιούχους τους περιμένει δουλειά σε μπαρ η σε ταξί.
Ο χειρισμός από την πολιτική εξουσία, όχι μόνο των θεμάτων της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αλλά και εκείνων με τα ομόλογα και τους «κουμπάρους», με την ακρίβεια και την ασυδοσία στην αγορά, με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και των θεμάτων Υγείας και Παιδείας ανέδειξε την βαθειά κοινωνική κρίση.
Αναμενόμενο ήταν να οργιστούν οι πολίτες και πρώτες οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, τα νέα παιδιά, οι άνεργοι που εξωθούνται στο περιθώριο και την απόγνωση, η άμοιρη γενιά των 700 ευρώ, την οποία εκμεταλλεύεται η απληστία. Οι φοιτητές των σπουδών χωρίς προοπτική, οι μαθητές της αβεβαιότητας και των χαμένων ονείρων, οι πολίτες της εργασιακής ανασφάλειας και του καθημερινού άγχους, οι προδομένοι από τις ιδεολογίες που κατέρρευσαν και πήραν μαζί τους και τα όνειρά τους, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό, οι πιστοί που έχασαν την πίστη τους από τις προκλήσεις των ρασοφόρων «Ρασπούτιν».
Κοινή πεποίθηση είναι ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου. Υπάρχει όπως πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ένα σύστημα με διαβρωμένους και διεφθαρμένους θεσμούς. Ενα σύστημα αναξιόπιστο, κοινωνικά άδικο και ανάλγητο που δεν δίνει ελπίδες ,που δεν επιτρέπει ιδίως στους νέους να πιστέψουν αξίες, να εμπιστευθούν θεσμούς.
Το σημερινό κράτος, δεν έχει την πολιτική βούληση να συγκρουσθεί, να αναμετρηθεί και να ανατρέψει τα πανίσχυρα κατεστημένα συμφέροντα και τις νοοτροπίες του συμβιβασμού, της συναλλαγής και της διαπλοκής.
Για όλα αυτά μαζί η αγανάκτηση έφτασε να γεμίσει το ποτήρι και η εκτέλεση του νεαρού μαθητή από το χέρι ενός ανεύθυνου κρατικού οργάνου, που το όπλισε ένα εξίσου ανεύθυνο κράτος, ήταν η σταγόνα που το ξεχείλισε. Η σφαίρα πυροδότησε το ξέσπασμα της συσσωρευμένης οργής.
Οι Ελληνες μαθητές και φοιτητές ξεχύθηκαν σαν πολύχρωμα ποτάμια σ ολόκληρη την χώρα. Είναι μια γενιά που έδειξε ότι μπορεί να εξεγερθεί για ζητήματα που θεωρούνται λυμένα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης: ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ.
Οι υπεύθυνοι του κράτους, οι ηθικοί αυτουργοί της εξέγερσης προσπαθούν να διεγείρουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά κάποιων φοβισμένων Ελλήνων μιλώντας για απειλή κατά της Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του Νικολά Σαρκοζί, υπουργού των εσωτερικών της Γαλλίας τον Νοέμβριο του 2005 που αποκάλεσε «σκουπίδια» τους εξεγερμένους νέους για τον θάνατο δύο παιδιών 15 και 17 ετών.
Ωστόσο αν υπάρχει κάποια απειλή για το πολίτευμα που γεννήθηκε στην Ελλάδα, την Δημοκρατία, δεν είναι η εξέγερση της νέας γενιάς, αλλά η ανοχή της πολιτικής και της δικαιοσύνης, στο μικρό και το πολύ μεγάλο άδικο.
Αμείλικτο το ερώτημα. Δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη για τον θάνατο του 15χρονου;
Υπάρχει, αλλά πολύ περισσότερο υπάρχει σύγχυση για την έννοια της πολιτικής και της ποινικής ευθύνης και δυστυχώς είναι έκδηλη η πολιτική δειλία για την ανάληψή της.
Πυροδοτήθηκε η κοινωνική έκρηξη, την πυροδότησε η φονική βία των θλιβερών κρατικών οργάνων, η οποία με την σειρά της πυροδότησε την άλλη βία που γέμισε την χώρα με φωτιές και καταστροφές, τιμωρώντας τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα και τους ταλαίπωρους εργαζόμενους κάθε λογής.
Βία αδιέξοδη, αλλά που δεν μπορεί να αποδοθεί πια σε κάποιες μειοψηφίες καθώς η εξάπλωσή της μαρτυρεί ότι η δυσφορία της Ελληνικής νεολαίας έχει μετατραπεί σε μια έκρηξη οργής, που πυροδοτήθηκε από το συγκεκριμένο δράμα, αλλά έχει πολύ ευρύτερα αίτια.
Η κοινωνική και πολιτική ρήξη των παιδιών με την καθεστηκυία τάξη είναι πλέον ευρύτατη. Θα επηρεάσει καθοριστικά την διαμόρφωση της συνείδησής τους.
Πολύ μετά τότε που θα έχουν αποκαθίσει τα αποκαϊδια της σημερινής τους εξέγερσης, όταν θα ενηλικιωθούν, η σχέση τους με το κράτος και την αστυνομία θα είναι πάντα μία σχέση βαθειά διαταραγμένη από την εικόνα του δολοφονημένου Αλέξη.
Η πολιτική ιστορία της χώρας διδάσκει ότι δολοφονίες νέων από την αστυνομία, όταν προσλαμβάνουν πολιτικό χαρακτήρα, σφραγίζουν ανεξίτηλα τις αντίστοιχες γενιές.
Είναι ντροπή για όλους εμάς που ανεχόμαστε αυτό το κράτος, που συμμετέχουμε σ αυτό, που δεν αντιδρούμε, βολεμένοι στους καναπέδες μας, ντροπή στην κοινωνία μας γιατί η διαφθορά του πνεύματός μας, μας οδηγεί σε Βατοπέδια και σε φόνους των παιδιών μας.
Είμαστε μια κοινωνία υποκριτική, χωρίς φαντασία, χωρίς ιδανικά, μια κοινωνία που κυνηγά το χρήμα.
Η νεολαία μας είναι η γενιά που δέχεται έναν πρωτοφανή ηλικιακό ρατσισμό.
Η νεολαία μας «κραυγάζει», ζητά βοήθεια και αυτές οι κραυγές δεν ακούγονται τόσο ριζοσπαστικές, αλλά μάλλον απελπισμένες.
Οι έφηβοί μας αμφισβητούν το κατεστημένο, διαδηλώνοντας για τις ιδέες τους, για μια δίκαια κοινωνία, με τον θυμό του εφήβου, που είναι και αναμενόμενος για την ηλικία τους και αναγκαίος για την πρόοδο της κοινωνίας και την συνεχή βελτίωση όλων μας.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι οι εξεγερμένοι νέοι δεν είναι μέρος του προβλήματος, αλλά της λύσης του.
Όλα δείχνουν ότι η λάβα της οργής βράζει. Επίκειται άραγε έκρηξη του ηφαιστείου;
Χρειάζεται ένας «κοινωνικός σεισμός» για να σαρώσει το σάπιο σύστημα, αλλά και συνεχής εγρήγορση της κοινωνίας για να μην «καπελωθεί» ο αγώνας της νεολαίας.
Κάθε επανάσταση έχει την γενιά της και κάθε γενιά έχει την επανάστασή της, ας την βοηθήσουμε να την κερδίσει!

Περιστέρι 21.12.2008