Τα δυό φεγγάρια Εργα και ημέρες του δημάρχου Περιστερίου

Τα τελευταία χρόνια, έχουν περάσει στην καθομιλούμενη, φράσεις όπως «είσαι ό,τι φαίνεσαι» και «η βιτρίνα κυριαρχεί στις μέρες μας».

Δυστυχώς, όταν αυτά γίνονται κανόνας, τότε η ουσία χάνει τη δεσπόζουσα θέση που πρέπει να έχει. Οι αξίες παραμερίζονται και όλες οι ενέργειες έχουν στόχο το εύκολο, το γρήγορο κέρδος. Και κυρίως το πολιτικό.

Κάπως έτσι φαίνεται να κινείται και η διοίκηση Παχατουρίδη.

Όπως δείχνουν τα 7 χρόνια της διοίκησης, λειτουργεί με γνώμονα τις παραπάνω φράσεις, αλλά και τη ρήση «στην πολιτική γίνονται πράγματα που δεν λέγονται και λέγονται πράγματα που δεν γίνονται».

Η όλη της στάση μάλιστα, απέναντι στα προβλήματα, θυμίζει το βιβλίο «Τα δυο φεγγάρια». Μπροστά τα φώτα και πίσω, το σκοτάδι, μια άλλη πόλη.

Στη βιτρίνα είναι το καρουσέλ, τα φώτα οι γλάστρες. Λίγα μέτρα όμως πιο μακριά, άνθρωποι συμβιώνουν με ποντίκια, παιδιά παίζουν δίπλα σε σύριγγες.

Αυτές είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το καρουσέλ, η γιορτινή ατμόσφαιρα, δεν είναι κατακριτέα. Πίσω όμως από τα φώτα, εκεί όπου τα προβλήματα είναι έντονα, δεν υπάρχουν κονδύλια.

Τουναντίον μάλιστα. Η αύξηση του κονδυλίου για την κοινωνική πολιτική είναι ίση με το κόστος των γλαστρών που τοποθετήθηκαν στους δρόμους. Στη συζήτηση του προϋπολογισμού, κανείς από τη διοίκηση δεν σύγκρινε τα κονδύλια της βιτρίνας με αυτά της ουσίας. Οι φωτογραφίες που παραθέτουμε σε άλλη σελίδα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Και η αλήθεια, δυστυχώς είναι πικρή.

Το χρέος ανέρχεται στα 60.000.000 ευρώ. Ο δήμος, χρωστά 1.500.000 ευρώ στην ΕΥΔΑΠ, ενώ οι τόκοι από δάνεια είναι 3.000.000 ευρώ τον χρόνο και δεν αποπληρώνονται.

Οι 50.000 ευρώ που γεμάτος υπερηφάνεια ανακοίνωσε ο δήμαρχος για την κοινωνική πολιτική, ισοδυναμούν με 300 γλάστρες.

Μπορεί να μας απαντήσει ο δήμαρχος πόσα χρήματα για βιτρίνα θα διαθέσει την εορταστική περίοδο και πόσα για τους άπορους της πόλης κατά το ίδιο διάστημα;

Πόσο υπερήφανος νιώθει με τις φωτογραφίες που παραθέτουμε για την... πίσω πλευρά της πόλης;

Κι όμως. Με τον προϋπολογισμό που αποτελεί έκθεση ιδεών, προσπάθησε να ωραιοποιήσει τη δραματική πραγματικότητα του δήμου και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη και ένας φιλικά προσκείμενος βαθμολογητής δεν θα μπορούσε να τον βαθμολογήσει πάνω από την βάση.

Πρόκειται για έναν εικονικό προϋπολογισμό, που εξυπηρετεί μόνο την εικόνα του δημάρχου.